Cape Reigna

Op 13 januari zijn Pa en ik naar het Noordelijkste Puntje op het Noordereiland gereden om daar Cape Reigna te bezoeken. Dit wilden we eerst rechtstreeks vanuit Auckland doen, maar dat was zeker niet haalbaar. Vanaf Kerikeri is het al 3 uur rijden. Een lange rit. Onderweg was er mooie natuur te zien. Geweldige bossen en uitzichten. De laatste 100 kilometer waren vermoeiend. Er leek maar geen eind aan te komen. Eindelijk kwam dan toch het eind in zicht. De bewolking van de zee was er erg laag en soms liep je ook door de wolken heen. Verfrissend. Cape Reigna staat bekend omdat daar 2 zeeen elkaar tegen komen. Namelijk de Tasmanische zee en de Pascific oceaan. Je ziet er een aparte stroming in de zee. Voor de Maories is het een heilige plek. Helaas was het deze dag erg bewolkt zodat we niet ver konden kijken. 

We gingen weer terug en met beetje geluk konden we met Keith (de eigenaar van de B&B) gaan vissen op zijn boot. Het was haasten. Gelukkig zijn de wegen goed te berijden. Precies 16.00uur kwamen we aan, maar helaas ging het vissen niet door. Er stond een stevige wind op het water wat het varen en vissen te lastig zou gaan maken. Pech.

Na een tijdje met de eigenaar gekletst te hebben zijn we op zijn advies naar Mangonui gereden. Een vissersdorpje. Daar zou me de beste Fish & Chips verkopen. Dat moet natuurlijk door dit bourgondisch pannel getest worden! We kregen de blue nose fish. Was een lekkere vis, wat in de diepe wateren leeft. Helaas vonden wij het toch wat vettig. Vis zelf was erg lekker, maar die in Auckland was toch tot nu toe mijn favoriet. Na tijdje bij het vissen gekeken te hebben, zijn we weer naar onze kamer gereden. Vandaag toch weer ruim 450 kilometer gereden.